weer thuis..

verder met mijn vorige verslag, helaas ben ik weer terug in Nederland en had ik geen tijd meer om mijn blog in Afrika te schrijven, maar dat maakt hem niet minder interessant..

terug naar de olifanten, de olifant waarmee ik heb gelopen en waarop ik heb gereden heet Jabu, Afrikaans voor happy..
ze laten allemaal afzonderlijk nog een eigen trucje zien en vervolgens gaan we terug, hand in slurf, naar het grote veld om op ze te rijden en ze te voeren. Hanne, Dan en ik kopen allemaal nog een persoonlijke pootafruk van onze eigen olifant, om ze te sponseren, maar natuurlijk is het geweldig zoiets te hebben!

In Plettenberg hebben we eerst lunch bij Moby Dick en is hat daarna tijd voor de walvissen, we staan te wachten op de rest van de mensen als er opeens een bus van OAD reizen om de hoek komt, en ja hoor, al die Nlers moeten met ons mee de boot op, vreselijk om in Zuid-Afrika op een boot vol Nlers te zitten, allemaal haantje de voorste willen zijn en overal bovenuit proberen te komen met schreeuwen..

dat mag de pret niet drukken, de 1e walvis is al snel gespot, nog geen km van de kust af, ongelofelijk hoe groot die beesten zijn,
we zien vervolgens nog een mannetje en een vrouwtje samen, knuffelend als we de tourguide moeten geloven, en 2 communicerende walvissen..
op zijn Afrikaans zorgt de bemanning ervoor dat de boot weer terug op het strand komt, gewoon vol gas geven en sturen..

na de walvissen gaan we op weg naar onze laatste slaapplek, myoli beach, opnieuw een schattig surfplekje op het strand, prachtig dakterras met jacuzzi, en officiële beerpongtafels, hier is het drankspel een serieuze zaak..
na het eten begint het beerpong toernooi dan ook meteen,
na een paar rondes genieten wij buiten van het haardvuur en van iemand met een gitaar en een heerlijke stem, wat een figuur, hij heeft zelfs een eigen versie van I'm yours om Jason Mraz af te zeiken, ook kent hij de verliezer van Marco Borsato, geen touw aan vast te knopen wanneer hij het zingt maar toch heerlijk om naar te luisteren, net als zijn versie van het Zuid-Afrikaanse volkslied..
ook maak ik kennis met de dogwhisperer uit chili, getrouwd en gescheiden en moet daardoor binnen 2 maanden het land verlaten, naast hondenfluisteraar is hij ook kunstenaar.. interessant leven..
ondertussen krijgt arme Martin nog een laatste smak, ons busje wordt aangereden door iemand die bezopen achter het stuur zat.. onze tourguide heeft nog nooit zoveel ongeluk in een week gehad..

zaterdag is het tijd om terug richting kaapstad te rijden, we stoppen nog een keer bij een viewpoint en spotten nog een laatste keer bavianen/baboons/bobbejanen.. als we in de bus zitten trekt een baviaan een sprintje naar onze bus die nog openstaat, iedereen begint hysterisch te gillen en nog net op tijd kan jen de deur sluiten, mooi einde van onze reis, de baviaan gaat recht naast onze auto zitten en kijkt ons droog aan, gaapt een paar keer, en haalt dan serieus zijn dingetje tevoorschijn en begint er mee te spelen, wtf.. zo zie je maar hoe erg apen op mensen lijken..

dan komen we aan in het volunteerhouse, het voelt aan alsof we thuiskomen, Julian, Gavin, Jono en Andrew zijn zelfs thuis en we besluiten met zijn alleen uit eten te gaan, zoals al in het vorige verslag stond, in Harbour house zien we Paula ook nog met haar ouders en zus, we hadden onze 5 weken niet beter kunnen afsluiten, en ik overdrijf niet als ik zeg dat dit de mooiste 5 weken van mijn leven waren, er is zoveel gebeurd dat het onwerkelijk lijkt, en dat merk ik nog beter nu ik weer thuis op de bank zit, alsof het nooit gebeurd is..

Back to reality zullen we maar zeggen.. ik kijk al uit naar volgend jaar, hopelijk kan ik mijn 2e thuis dan nog een keer opzoeken, dit was in ieder geval onvergetelijk!