Verliefd op Zuid-Afrika

week 2, vandaag gaan we om 12 uur aan de wijn in Stellenbosch om te beginnen,
ik heb er echt geen verstand van maar wijn gaat er altijd in, we zijn met ongeveer 13 mensen van onze leeftijd en onze persoonlijke zuid-afrikaanse gids/chauffeur/vriend die ook wel van een wijntje houdt..

de 2e plek waar we wijn gaan drinken is Franshoek, met onze sneakers en spijkerbroeken aan betreden we een soort *****hotel met personeel in pak en deuren van 4m hoog.
het uitzicht is geweldig en het weer zit ook een keer mee.

na een lunch van 60R (6 euro) vergelijkbaar met een diner, gaan we naar fair view, de laatste plek waar we kaas en wijn gaan proeven (inclusief berggeiten)
na een hele dag aan de wijn op een nuchtere maag zit de sfeer er goed in en het Engels praten gaat ook opeens een stuk makkelijker, It's bonding time, met de 4 Nlers op de achterbank rijden we terug naar kaapstad en worden Meg, Roy, Nathi, Hanne en ik afgezet bij 'the backpack', een hostel in kaapstad bijna naast Lonstreet, voor 13 euro heb je een bed een handdoek en 5 vreemden in je kamer. wat wil je anders voor 13 euro

we vertrekken naar het centrum en doen een drankje bij 'mama africa' een gezellig cafe/restaurant/winkeltje met een liveband, dit is nou afrika en ik voel me meteen thuis, terug in de backpack is het chaos en vieren mensen een feestje op de gang, wij liggen al in bed terwijl er iemand de kamer binnen wandelt om te vragen of we een van zijn vrienden gezien hebben..
en zo gaat het de hele nacht door..

zondag regent het de hele dag dus besluiten we maar op de bank te hangen voor het haardvuur met Afrikaanse muziek, dit is de perfecte plek om nieuwe vrienden te maken, er zijn genoeg mensen die alleen reizen en behoefte hebben aan een praatje..

Maandag ochtend beginnen we weer in Ocean view op de pre school, ik heb nog steeds de klas met de kleintjes, het is nu schoolvakantie dus tot nu toe is het alleen nog spelen, ze zijn nogal onder de indruk van ons haar en ze willen er de hele tijd mee spelen.
ook zijn er 2 nieuwe vrijwilligers bijgekomen van een christelijke organisatie, 1 vd 2 is overenthousiast, het zal wel een vrijwilligersding zijn, aan de het einde vd week komt ze ons allemaal een knuffel geven en heeft ze een afscheidsbriefje achtergelaten.
dat is ook meteen het moeilijke van rondreizen en dan vooral met vrijwilligers, je raakt zo snel gehecht aan elkaar.

we hebben het al zwaar als beckie en james vertrekken dinsdagochtend, met de tranen in de ogen nemen we afscheid van mensen die we net een week kennen.

deze week bezoeken we ook een jeugdhuis/hiv foundation met kinderen van 10 tot 25 jaar oud, vandaag gaat het over de toekomst en wat je wil bereiken en er komen dingen langs als verantwoordelijkheid, president of zelfs vrijwilliger worden zoals wij, maar ook heel simpel een gezin vormen of studeren, dingen die voor ons zo normaal zijn.

dit zijn duidelijk kinderen die iets meegemaakt hebben in hun leven, en ze genieten van de uren dat ze week even kind kunnen zijn.

binnen zijn ze bezig met een quiz terwijl wij buiten met een groepje kinderen bezig zijn met een poster waarop ze hun dromen moeten weergeven met verf, weer een heftig onderwerp voor deze kinderen, maar vastberaden willen ze het afmaken en slaan ze de quiz met prijzen volwassen af.
dat zijn de momenten die je kippenvel geven.

net zoals de kinderen die achter ons aankomen met de vraag of we nog meer tandenborstels en tandpasta hebben, dan vraag je je af hoe deze mensen leven en wat ze wel hebben.

deze week hebben we ook een project bij 'children of hope' een township met een container als school.
we gaan autobanden ingraven omdat het op dit moment te gevaarlijk is voor de kleintjes op de school.
er is een meisje, de dochter van een teacher, die niet van mijn zijde wijkt.

als we teruggaan naar het vrijwilligershuis komt het meisje me een knuffel geven en het voelt alsof ze niet los wil laten, het liefst had ik haar meegenomen..

na een heftige week is het weekend en tijd voor cape point, overal waar je kijkt heb je een prchttig uitzicht.
zodra we het natuurpark binnen rijden zien we struisvogels, ze zijn duidelijk niet bang voor de auto en blijven naast ons rennen.

na 10 minuten bereiken we cape point met het beroemde bord, helaas begint het te regenen en te stormen zodra we uit de auto stappen, natuurlijk :p
dat is zuid-afrika, zodra de zon schijnt moet je iets ondernemen..

gelukkig hebben we meer geluk op boulders beach, het strand met de pinguins, wat een geweldige beesten, ze lopen gewoon langs het pad waar wij op staan. ook is het uitzicht opnieuw geweldig en ik begin steeds meer van dit land te houden..

in de avond heeft Julian met zijn gezin een talentenshow georganiseerd, en of ze hier talent hebben, a capella zingen, jongens die samen rappen en zingen met zelfverzonnen teksten, een gospel koor en als afsluiter broer en zus, leeftijd 10, die samen 'footprints in the sand' zingen van leona lewis, WAUW, opnieuw kippenvel en tranen in de ogen als julian over deze mensen verteld. de meeste afkomstig uit townships.
hij zag een dansgroep buiten in de regen oefenen omdat ze nergens anders heen konden, deze mensen hebben zoveel plezier met kleine simpele dingen, als een optreden misgaat lachen ze ermee en helpen ze elkaar.

na de talentenshow gaan Gavin (een vriend van Julian) Stefan (ons duits/amerikaanse maatje) roy (een jongen uit Israel die jaren in het leger zat) Hanne en ik naar 'cape to cuba' een simpele schuur met een exotisch tintje. de goedkope cocktails en de muziek maken het af..
helaas staan we over een paar weken weer in de fessa in maastricht, dat wordt pas een cultuurshock (back to reality) maar daar wil ik nog niet over nadenken.

zaterdag gaan we naar de oudste township van zuid-afrika 'Lange' opnieuw erg indrukwekkend, onze gevangenissen in nl zijn paleisjes tegen de hostels in dit gebied.
onze voortandloze gids verteld ons alles over de buurt en neemt ons mee naar een braai, de meeste mensen blijven in de auto omdat ze weten wat er op het menu staat --> schapenhoofd ook wel 'smiley' in zuid-afrika.
de verse hoofden met hersens en alles liggen in een winkelkarretje te wachten op de grote ton met kokend water, de poten vd schapen liggen op het dak van het schuurtje, hier wordt niks weggegooid, alleen de botten blijven over en deze worden verbrand voor de gestorven voorouders.
voor 20R heb je n overheerlijk schapenhoofd, onze gids en nathi vallen aan en bieden ons ook een stukje aan, Stefan en ik beginnen met de tong (ik vind het vergelijkbaar met kip) na een klein beetje aandringen moet han er ook aan geloven maar die wordt er niet heel vrolijk van.
begrijpelijk, de smaak is niet het probleem, het is vooral het lugubere idee en het gebrek aan hygiene, oftewel geen hygiene.

we rijden nog langs een andere township, een community moet 4 kleine wc's delen aan de rand vd weg en als ze willen douchen moeten ze een kraan gebruiken en emmer, geen warm water voor deze mensen, zelfs niet in de winter.

we eindigen weer bij de 'the backpack' om in te checken en we lopen vervolgens richting waterfront, de haven.
tussen de schepen komen we een groep zeehonden tegen, opnieuw komische beesten die de hele dag in de zon liggen te chillen.
deze dag wordt nog mooier na de zonsondergang op het strand, weer zo een moment waarop iedereen stil is en alles verwerkt of in ieder geval een poging doet.

we hebben met de rest vd vrijwilligers afgesproken bij 'africa cafe', bij binnenkomst krijgen we een gezichtsschildering en een persoonlijke ober genaamd kevin die onze handen komt wassen met warm water.
het eten bestaat uit onbeperkt kleine afrikaanse gerechtjes en tijdens het eten komt het personeel voor ons zingen, als deze mensen muziek maken wordt het hele gebouw gevuld met vreugde en geluk, ik weet niet hoe ze het doen maar ze hebben er niet veel voor nodig.

helaas is het deze avond ook de laatste avond van Stefan, dit wordt gevierd in de dublinger, een irish pub op long street. alweer een geweldige avond en nacht, met veel nieuwe vrienden en een paar momenten die sommige mensen liever zouden vergeten.

na 4 uur slaap kruipen we lachend ons bed uit (misschien nog steeds onder invloed) en willen we nog steeds vol vertrouwen de tafelberg opwandelen om 9 uur in de ochtend. helaas zit het weer natuurlijk tegen en regent het. misschien regent het hier altijd op zondag. dus opnieuw verplaatsen we ons naar de bank voor het haardvuur.

deze plek heeft me ook een nieuwe verslaving gegeven, chocola, warme chocomel, maar vooral brownies.
iedereen zei dat we het zwaar zouden krijgen qua eten maar tot nu toe ben ik alleen maar in de watten gelegd.

dan breekt helaas de maandag aan, de dag waarop katie (onze amerikaanse roomie) en Stefan ons gaan verlaten, na een emotionele brief van ons maatje moeten we hem uitzwaaien terwijl de tranen over de wangen rollen, ongelofelijk hoe erg je aan iemand gehecht kunt raken na 2 weken.

helaas gaan de kinderen gewoon door dus ons vrijwilligerswerk ook. deze kinderen bezorgen je gelukkig wel een lach op je gezicht, op aanvraag heb ik nu een klas met oudere kinderen en donderdag heb ik de klas voor mezelf gedurende de ochtend.

we zijn nu net terug van een chique restaurant met zeezicht in kalkbay. voor 20 euro krijg je hier wijn, een voorgerecht met sushi afgemaakt met kaviaar, een hoofdgerecht met zeevruchten risotto en opnieuw een brownie die niet te omschrijven valt.
dat is juist het interessante, in de ochtend ben je omgeven door mensen die geen dag zeker zijn van eten, terwijl wij in de avond naar een plek gaan die de locals niet kunnen betalen, opnieuw een dubbel gevoel..

morgen gaat het schoolhoofd (1 vd 2 leraren op de Red hill school, weer een township) voor ons koken in de plaatselijke kerk, omdat er in haar eigen huis geen plek is voor onze groep en krijgen we opnieuw een rondleiding door een township waar een van onze projecten is..

ik kruip mijn bed in want het was opnieuw een zware maar ook een onvergetelijke dag, onze kamer zal erg leeg zijn zonder katie..